Odpowiedź: Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3. Zdarzenia jednorazowe są dość częstym elementem w sprawozdaniach finansowych. W większej części przypadków występują w rachunku zysków i strat, a następnie poprzez wynik netto wpływają na bilans. Do najczęściej spotykanych w praktyce zdarzeń jednorazowych zaliczymy: Przykłady wpływu zdarzeń jednorazowych na wyniki finansowe W związku z tym, że działalność pozastrefowa jest działalnością marginalną w stosunku do strefowej (ok 3-4%) dokonujemy identyfikacji otrzymanych zapłat od kontrahentów oraz dokonanych zapłat zobowiązań dot. działalności poza strefowej te różnice kursowe zarówno dodatnie jak i ujemne powstające w momencie otrzymania zapłaty Jesteśmy jednostką oświatową (jednostka budżetową). Czy naliczone na dzień bilansowy różnice kursowe, odniesione w księgach na przychody lub koszty finansowe, wykazuje się w rachunku zysków i strat Ustawa o rachunkowości w załączniku nr 1 zezwala na sporządzenie rachunku zysków i strat w dwóch wariantach - porównawczym lub kalkulacyjnym. Stosowany w jednostce wariant rachunku zysków i strat zależy od przyjętych zasad ewidencji kosztów działalności operacyjnej. Jeżeli w przedsiębiorstwie do ewidencji kosztów działalności Ustalona w rachunku zysków i strat różnica pomiędzy przychodami a kosztami jednostki mikro, o której mowa w art. 3 objaśnienie pojęć ust. 1a pkt 2, zwiększa – po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego – odpowiednio przychody lub koszty w następnym roku obrotowym; różnica dodatnia może być zaliczona na zwiększenie Sprawdź, czym jest rachunek zysków i strat oraz jak go stworzyć. Usługi. 0 1Dla kogo. E-commerce. Firma usługowa. Tylko B2B. Producent. Biznes lokalny. 0 2Cel W przypadku stowarzyszeń należy utworzyć też konto analityczne, na którym księgowane będą składki członkowskie – kwotę składek trzeba wykazać w rachunku zysków i strat. 751 – konto przychodów finansowych (na koncie tym ujmowane są uzyskane odsetki bankowe, dodatnie różnice kursowe i inne przychody finansowe) Przy sporządzaniu rachunku zysków i strat mogą być popełniane błędy, które można podzielić na: · błędy prezentacyjne, które nie mają wpływu na wielkość wyniku finansowego. Do 3. 400 euro zostanie zaewidencjonowane według wartości wynikającej z przeliczenia. 400 euro x 3,95 zł/euro = 1.580 zł. W związku z tym, że te same wartości pieniężne wyrażone w euro, które wpłynęły na rachunek zostały rozchodowane, a zastosowano różne kursy walut do wyceny ich wpływu i rozchodu na koncie „Walutowy rachunek 81XRI. Rachunek zysków i strat jako jeden z podstawowych i obligatoryjnych elementów sprawozdania finansowego informuje jednostkę o efektywności poszczególnych rodzajów działalności oraz o ogólnym wyniku finansowym przedsiębiorstwa. W Polsce rachunek zysków i strat może być sporządzony w wersji porównawczej lub kalkulacyjnej, gdzie kwestie wyboru pozostawiono kierownikowi jednostki, jednakże istnieją pewne ograniczenia, o czym przeczytać będzie można w dalszej części artykułu. Różnica pomiędzy dwoma sposobami sporządzania rachunku zysków i strat występuje tylko na etapie określenia wyniku na sprzedaży i właśnie to zostanie omówione w niniejszym tekście. Część dotycząca pozostałej działalności operacyjnej i finansowej została scharakteryzowana w artykule pt. Sprawozdanie finansowe - część 1 Rachunek zysków i strat (wariant porównawczy).Rachunek zysków i strat - czym jest?Rachunek zysków i strat prowadzony w układzie kalkulacyjnym, mimo trudności przy podziale kosztów na działy wymagające jednoznacznego rozliczenia i subiektywnej oceny, daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów. Układ kalkulacyjny jest zorientowany przede wszystkim na sprzedaż, gdyż informuje o poszczególnych kosztach wytworzenia, czyli kosztach wyprodukowanych wyrobów, produkcji sprzedanej, zapasów końcowych, a także kosztach sprzedaży i kosztach ogólnego wyboru rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym mają jednostki, które prowadzą ewidencję kosztów w układzie rodzajowym (zespół 4) oraz w układzie funkcjonalnym (zespół 5). Dla jednostek prowadzących ewidencję wyłącznie w zespole 5 sporządzenie sprawozdania w wariancie kalkulacyjnym jest obligatoryjne. W praktyce bardzo duże znaczenie ma również wielkość firmy i branża, w jakiej działa podmiot, bo to determinuje potrzeby informacyjne kierownictwa jednostki, a co za tym idzie wybór odpowiedniego wariantu rachunku zysków i z tytułu sprzedanych produktów, towarów i materiałówW tej pozycji wykazuje się wszystkie przychody ze sprzedaży związane z podstawową działalnością tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej sprzedażyWYSZCZEGÓLNIENIEAPrzychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIPrzychody netto ze sprzedaży produktówIIPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży nie zostały jednoznacznie zdefiniowane, a jedynie pośrednio z art. 42 ust. 2 ustawy o rachunkowości (dalej UoR) wynika, że przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów to wartości wyrażone w rzeczywistych cenach sprzedaży z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów oraz innych zwiększeń i zmniejszeń, bez podatku od towarów i usług (VAT należnego).Kierując się zasadą memoriału (art. 6 ust. 1 UoR), w księgach jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte i przypadające na jej rzecz przychody dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. W związku z tym, iż ustawa o rachunkowości jednoznacznie nie określa daty realizacji przychodu (z wyjątkiem przychodów z długotrwałych umów o usługi, w tym budowlane - art. 34a UoR) w praktyce przyjęło się, w celu uniknięcia rozbieżności, że dla ustalenia momentu powstania przychodu w ujęciu bilansowych stosuje się przepisy prawa z ogólnymi zasadami określonymi w art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej PDOP) oraz art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej PDOF), za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi (albo częściowego wykonania usługi), nie później jednak niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Zatem przychód powstaje w dacie zdarzenia, które miało miejsce tutaj zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOP oraz art. 14 ust. 3 pkt 1 PDOF do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach Przychody netto ze sprzedaży produktówW pozycji przychody netto ze sprzedaży produktów ujmowane są wyroby gotowe, półprodukty oraz usługi wchodzące w zakres podstawowej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Przychody te ewidencjonowane są w cenach netto na podstawie wystawionych przez jednostkę dowodów księgowych (faktur, rachunków).W przypadku prowadzenia różnorodnej działalności, celem ułatwienia ustalenia wyniku na każdym rodzaju działalności spółka powinna prowadzić ewidencję szczegółową sprzedaży z podziałem na poszczególne grupy produktów. Dodatkowo poszczególnym kontom przychodów ze sprzedaży powinny odpowiadać właściwe konta kosztów prowadzone w ramach kont zespołu 5. Niniejszy podział może być dokonany ze względu na stawki VAT, odrębne ujęcie sprzedaży na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych czy dla odrębnych produktów lub usług. Jednostki mogą także ustalić, że podział przychodów ze sprzedaży w oparciu o powyższe kryteria będzie ujmowany na odrębnych kontach ze wzorcowym planem kont przychody ze sprzedaży produktów ujmowane są na koncie 70-0 “Sprzedaż produktów” po stronie Ma. Natomiast po stronie Wn tego konta ujmuje się zmniejszenia przychodów z tytułu udzielonych rabatów, opustów, a także wynikające z uznanych reklamacji, które spowodowały obniżenie ceny sprzedaży lub zwrot Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów, podobnie jak przychody netto ze sprzedaży produktów, ewidencjonowane są w cenach netto w oparciu o dowody księgowe wystawione przez jednostkę. Wartość ta przedstawia wysokość przychodu wygenerowanego dzięki sprzedaży dóbr wcześniej zakupionych przez przychodów netto ze sprzedaży towarów dokonuje się na koncie 73-0 "Sprzedaż towarów", natomiast materiałów na koncie 74-0 "Sprzedaż materiałów i opakowań".Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałówW rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym podział kosztów dokonywany jest w oparciu o tzw. układ kalkulacyjny kosztów. Takie ujęcie pozwala na określenie wysokości kosztów związanych z wytworzeniem lub zakupem wszystkich sprzedanych przez jednostkę dóbr. Podstawowym podziałem kosztów dających wstępną informację jest podział na:koszty bezpośrednie,koszty bezpośrednie to ta część kosztów działalności operacyjnej, dla których istnieje bezpośrednia relacja przyczynowo-skutkowa pomiędzy użytym zasobem, a osiągniętym efektem. Do klasycznych kosztów bezpośrednich zalicza się najczęściej:zużycie materiałów w cenach nabycia, w których wielkość na jednostkę produktu lub usługi można dokładnie określić na podstawie dokumentów materiałowych np. rozchód wewnętrzny (RW),wynagrodzenia wraz z narzutami pracowników zatrudnionych przy produkcji wyrobów, które można dokładnie określić na podstawie kart pracy na jednostkę produktu lub usługi,inne koszty bezpośrednie np. zużycie narzędzi specjalnych wykorzystywanych tylko przy produkcji określonych produktów, koszt obróbki obcej na rzecz danego produktu, dokonanej przez inne przedsiębiorstwo. Koszty pośrednie natomiast obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych. Koszty pośrednie rozliczane są za pomocą tzw. kluczy rozliczeniowych ustalanych przez jednostkę, umożliwiających powiązanie kosztów z praktyce podział kosztów na bezpośrednie i pośrednie odgrywa ogromną rolę, gdyż od tego zależy kalkulacja kosztów jednostkowych, ustalanie cen produktów i usług, wycena zapasów, ocena sterowalności tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej kosztów z działalności operacyjnejBKoszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIKoszt wytworzenia sprzedanych produktówIIWartość sprzedanych towarów i materiałówWydzielenie tych dwóch wartości pozwala na ustalenie osobno wyniku na sprzedaży produktów oraz wyniku na sprzedaży towarów i Koszt wytworzenia sprzedanych produktówDefinicja wytworzenia kosztu sprzedanych produktów znajduje się w art. 28 ust. 3 UoR, koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje w dniu wyceny. Do uzasadnionej, odpowiedniej do okresu wytwarzania produktu, części kosztów pośrednich zalicza się zmienne pośrednie koszty produkcji oraz tę część stałych, pośrednich kosztów produkcji, które odpowiadają poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia produktu, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto takiego samego lub podobnego produktu, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży, a w przypadku produktu w toku - także z uwzględnieniem stopnia jego przetworzeń. Do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się między innymi kosztów:będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych,ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny,magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji,kosztów sprzedaży z art. 28 ust. 4a UoR jeżeli roczne sprawozdanie finansowe jednostki nie podlega obowiązkowi badania i ogłaszania, to obliczając koszt wytworzenia produktu, jednostka może do kosztów bezpośrednich doliczyć koszty pośrednie związane z wytworzeniem tego produktu niezależnie od poziomu wykorzystania zdolności produkcyjnych, a ustalony w ten sposób koszt wytworzenia nie może być wyższy od ceny sprzedaży sytuacji, gdy ustalenie kosztu wytworzenia produktu nie jest możliwe, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto produktów o jednakowych lub zbliżonych parametrach, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży. W przypadku produktów w toku należy uwzględnić również jego stopień celu ewidencji produktów jednostka ma do wyboru kilka możliwości. Jeżeli dokonuje ona ewidencji produktów w oparciu o planowany koszt wytworzenia lub inaczej ustaloną cenę ewidencyjną, a zapisy są dokonywane na koncie 60 “Produkty gotowe i półprodukty”, wówczas należy pamiętać, aby na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów” na dzień bilansowy ująć ich wartość po rozliczeniu odchyleń od stałych cen ewidencyjnych. W przypadku uproszczonego ujęcia produktów na koncie 70-1 (w momencie ich wytworzenia) należy pamiętać, że nie później niż na dzień bilansowy jednostka zobowiązana jest przeprowadzić spis z natury i dokonać odpisu aktualizującego stan niesprzedanych wyrobów i produkcji w toku i ująć je na koncie zwrócić uwagę, że niektóre organy podatkowe uważają, iż należy ustalać stan odpisywanych materiałów i towarów oraz korygować wielkość kosztów o wartość niesprzedanych zapasów w każdym okresie rozliczeniowym, za który ustalana jest zaliczka na podatek dochodowy, tj. co miesiąc lub kwartał. Wyjątkiem jest sytuacja, w której podatnik opłaca zaliczki na podatek dochodowy w uproszczonej Wartość sprzedanych towarów i materiałówWartość sprzedanych towarów i materiałów określona jest w oparciu o cenę zakupu netto. Ewidencja towarów dokonywana jest za pośrednictwem konta 73-1 "Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu (nabycia)", natomiast materiałów na koncie 74-1 "Wartość sprzedanych materiałów".Podobnie jak w przypadku ewidencji produktów, jednostka ma różne możliwości ujęcia kosztu sprzedanych towarów i materiałów. W przypadku bezpośredniego odpisu wartości towarów i materiałów w momencie ich zakupu, jednostka musi pamiętać, aby na dzień bilansowy ustalić drogą inwentaryzacji wartość niesprzedanych towarów i materiałów, a następnie dokonać wyksięgowania w korespondencji z kontem 33 “Towary” lub 31 “Materiały i opakowania”. Natomiast w przypadku ewidencji towarów i materiałów w cenach ewidencyjnych należy wyksięgować odchylenia przypadające na sprzedane do dnia bilansowego towary i materiały. Konta 73-1 oraz 74-1 powinny na dzień bilansowy przedstawiać wartość sprzedanych towarów w cenach nabycia, niezależnie od tego, w jaki sposób dokonywana jest ewidencja tych towarów w trakcie działalność operacyjna w rachunku zysków i strat zakończona jest pozycją C. Zysk (strata) brutto ze sprzedaży. Jest to różnica pomiędzy sumą przychodów ze sprzedaży osiągniętych przez jednostkę w danym okresie sprawozdawczym, a sumą kosztów bezpośrednio związanych z ich sprzedażyW pozycji D rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym znajdują się koszty sprzedaży. Są to dodatkowe koszty związane z samym procesem sprzedawania dóbr, do których można zaliczyć koszty komplementacji dostaw, pakowania, transportu, załadunku, wyładunku, ubezpieczenia, utrzymania sieci handlowej, reklamy i marketingu. Koszty sprzedaży ujmowane są na koncie 52 “Koszty sprzedaży”, a na dzień bilansowy przenosi się je na konto 86 “Wynik finansowy”, chyba że w trakcie roku koszty te zostały już rozliczone na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Koszty ogólne zarząduKoszty ogólne zarządu stanowią pozycję E w kalkulacyjnym rachunku zysków i strat, spośród których można wyróżnić dwie grupy kosztów:koszty administracyjno-gospodarcze - związane z utrzymaniem zarządu przedsiębiorstwa, takie jak płace pracowników administracji czy koszty biurowe;koszty ogólnoprodukcyjne - dotyczące utrzymania całego przedsiębiorstwa, takie jak koszty ochrony, koszty sprzątania otoczenia fabryki oraz wszystkie inne koszty produkcji, których przypisanie do konkretnych produktów jest niemożliwe gdyż są one ponoszone ogólnie dla całego kosztów zarządu dokonuje się na koncie 55 “Koszty zarządu”, które podobnie jak w przypadku kosztów sprzedaży na dzień bilansowy przenoszone są na wynik finansowy, chyba że zostały one już ujęte w trakcie roku na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Rachunek zysków i strat - podsumowanieZastosowanie wariantu kalkulacyjnego rachunku zysków i strat, pomimo zwiększonej pracochłonności ewidencji księgowej, pozwala na uzyskanie bardziej przydatnych informacji, niż w przypadku wykazania kosztów i przychodów w układzie porównawczym. Dostarcza on informacji o koszcie wytworzenia sprzedanych produktów oraz poziomie kosztów okresu (kosztów sprzedaży i kosztów zarządu), co daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów, tak istotnej dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Mimo że w wariancie kalkulacyjnym mogą wystąpić problemy związane z ustaleniem kosztu wytworzenia produktów, wynikające np. ze wzrostu kosztów pośrednich w kosztach całkowitych, to jego przydatność w podejmowaniu decyzji jest dużo wyższa niż rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym. Należy także pamiętać, że jednostka prowadząca koszty w układzie funkcjonalnym (konta zespołu 5) z pominięciem kont rodzajowych (zespół 4), ze względu na obowiązek ustawowy musi dokonać odpowiedniego rozwinięcia analitycznego, co także zwiększa użyteczność decyzyjną. Witam, Jak w Rachunku Zyskow i Strat zaewidencjonowac roznice kursowe według poradnika: Uwaga! W rachunku zysków i strat różnice kursowe powinny być prezentowane per saldo. Oznacza to konieczność pokazania tylko wyniku na wszystkich (podatkowych i bilansowych) różnicach kursowych: – jeżeli ostateczny wynik jest dodatni (przeważają dodatnie różnice kursowe), to ta kwota prezentowana jest w przychodach finansowych, – jeżeli natomiast wartość jest ujemna (przeważają ujemne różnice kursowe), to ta kwota jest przypisana kosztom finansowym. Bede wdzieczny za informacje. - Na koniec roku posiadamy nierozliczone zobowiązania i należności wyrażone w walucie obcej. Według jakiego kursu powinny być one przeliczone na dzień bilansowy? Jak zaksięgować powstałe różnice kursowe w księgach rachunkowych? – pyta czytelniczka. Księgi rachunkowe prowadzi się, a sprawozdanie finansowe sporządza w języku polskim i w walucie polskiej. Oznacza to, że każda pozycja w aktywach i pasywach bilansu oraz każdy przychód i koszt w rachunku zysku i strat wyrażone w walucie obcej wymagają ujęcia ich w księgach, a następnie wykazania w sprawozdaniu finansowym w walucie polskiej. Ogłoszony przez NBP Operacje walutowe ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie: 1) faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji – w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań; 2) średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień – w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa w pkt 1, a także w przypadku pozostałych operacji. Jeżeli aktywa i pasywa są wyrażone w walutach, dla których Narodowy Bank Polski nie ogłasza kursu, to kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ogłaszany przez Narodowy Bank Polski. Wynik i sposób tego przeliczania zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie księgowym, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 uor). Natomiast jeżeli na dzień bilansowy rozrachunki te nie zostały uregulowane, to przelicza się je po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez NBP. Dowodem, na podstawie którego różnice kursowe z wyceny bilansowej zostaną ujęte w księgach, może być np. polecenie księgowania. Zazwyczaj kurs wprowadzenia do ksiąg rachunkowych zarachowania należności lub zobowiązań różni się od średniego kursu waluty obowiązującego na dzień bilansowy. Dlatego powstają różnice kursowe – dodatnie bądź ujemne. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Dodatnie bilansowe różnice kursowe powstają, gdy: - kurs na dzień zarachowania należności jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy, - kurs na dzień zarachowania zobowiązania jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy. Ujemne bilansowe różnice kursowe powstają, gdy: - kurs na dzień zarachowania należności jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy, - kurs na dzień zarachowania zobowiązania jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości różnice kursowe powstałe na dzień bilansowy przy wycenie rozrachunków wyrażonych w walutach obcych co do zasady zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. Uwaga! W uzasadnionych przypadkach różnice kursowe zalicza się do kosztu wytworzenia produktów, ceny nabycia towarów, ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych (art. 30 ust. 4 uor). Dzieje się tak w sytuacji długotrwałego przygotowania towaru lub produktu do sprzedaży lub długiego okresu wytworzenia produktu oraz na skutek wyceny zobowiązań zaciągniętych na sfinansowanie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 28 ust. 5 uor) – pod warunkiem że na dzień wyceny nie oddano ich do użytkowania. Jak księgować różnice kursowe – dodatnie (1) – ujęcie różnic kursowych z wyceny należności na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania należności jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) (2) – ujęcie różnic kursowych z wyceny zobowiązań na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania zobowiązań jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) – ujemne (3) – ujęcie różnic kursowych z wyceny należności na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania należności jest większy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) (4) – ujęcie różnic kursowych z wyceny zobowiązań na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania zobowiązań jest mniejszy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) Przykład W spółce Alfa na dzień bilansowy występują następujące nierozliczone rozrachunki walutowe: - należności od odbiorcy A: 1200 euro, kurs ujęcia: 4,30 - należności od odbiorcy B: 9400 USD, kurs ujęcia: 3,70 - zobowiązanie wobec dostawcy C: 3800 USD, kurs ujęcia: 3,80 - zobowiązanie wobec dostawcy D: 3500 euro, kurs ujęcia: 4,40. Średni kurs NBP ogłoszony na dzień bilansowy dla tych walut wyniósł: – 1 EUR = 4,20 zł – 1 USD = 3,90 zł Ustalenie wartości bilansowej rozrachunków oraz różnic kursowych: Lp. Kontra- hent Wartość w walucie wartość w zł na dzień powstania wartość w zł z wyceny bilansowej różnice kursowe 1 A 1200 euro 5160 5040 - 120 2 B 9400 USD 34 780 36 660 + 1880 3 C 3800 USD 14 440 14 820 - 380 4 D 3500 euro 15 400 14 700 + 700 Ewidencja księgowa: 1. Różnice kursowe z wyceny bilansowej: a) od należności od odbiorcy A Wn „Koszty finansowe" 120 zł Ma „Należności od odbiorcy A" 120 zł b) od należności od odbiorcy B Wn „Należności od odbiorcy B" 1880 zł Ma „Przychody finansowe" 1880 zł c) zobowiązanie wobec dostawcy C Wn „Koszty finansowe" 380 zł Ma „Zobowiązanie wobec dostawcy C" 380 zł d) zobowiązanie wobec dostawcy D Wn „Zobowiązanie wobec dostawcy D" 700 zł Ma „Przychody finansowe" 700 zł Dla celów podatkowych różnice kursowe nożna ustalać na dwa sposoby: - na postawie art. 15a ustawy o CIT – to metoda podatkowa, - na podstawie art. 9b ustawy o CIT – czyli zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości; to metoda rachunkowa. Na dwa sposoby Wybierając rachunkową metodę rozliczania różnic kursowych, spółka musi spełnić następujące warunki: - w okresie stosowania metody sprawozdania finansowe spółki będą badane przez uprawnionego biegłego rewidenta, - spółka zgłosi właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego decyzję o rozliczaniu różnic kursowych metodą bilansową w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, - spółka ma obowiązek stosować tę metodę nie krócej niż trzy lata podatkowe. Wybór metody rozliczania różnic kursowych w CIT nie pozostaje bez znaczenia dla pracy działu księgowości. Stosowanie metody rachunkowej jest obwarowane pewnymi warunkami, co zniechęca do niej przedsiębiorców (to oczywiście duże uproszczenie, decyzja o wyborze powinna być poprzedzona analizą działalności firmy pod kątem rozliczeń walutowych). Jednak nie ma wtedy potrzeby ustalania różnic kursowych dwukrotnie: na potrzeby rozliczenia CIT i przy wycenie bilansowej. Gdy spółka wybrała metodę bilansową, to niezrealizowane różnice kursowe ustalane na dzień bilansowy można uznać za przychody podatkowe lub koszty uzyskania przychodu. Metoda podatkowa pozwala na wykazanie w rachunku CIT wyłącznie różnic zrealizowanych, czyli powstałych w związku z otrzymaniem należności lub zapłatą zobowiązań. Dodatnie i ujemne różnice kursowe ustalone przy wycenie bilansowej rozrachunków odniesione na wynik finansowy prezentuje się per saldo. Oznacza to, że gdy ujemne różnice kursowe zaksięgowane na koncie kosztów finansowych są wyższe niż dodatnie różnice kursowe zarachowane na koncie przychodów finansowych, to różnicę między tymi wartościami wykazuje się w rachunku zysku i strat w pozycji kosztów finansowych jako „Inne koszty finansowe". Nadwyżkę dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi wykazuje się w pozycji przychodów finansowych jako „Inne przychody finansowe". Autorka jest młodszą księgową w PKF Consult